Aile ve Çocuk Danışmanlığı Üzerine

Olaya en temelden bakabilme gücü bize önce şunu öğretmiş oluyor esasen. Biz bir insan yaratma yoluna girdik ve bu ilişki tıpkı bir tohumun toprakla ilk buluşmasına benziyor. Nasıl ki o küçük tohumun evvela can suyuna, güneşe ve yeterli neme ihtiayacı var; çocuk yetiştirme dengesinde de atlanmaması gereken elzem durumlar vardır.

Donanımlı ve bilinçli anne babalar bize ilk doneyi sunar. İletişime açık olan, kendini yetiştirmeye hevesli, bunun uzun, yorucu ve hatta hiç bitmeyen bir yol olduğunu farkında olan anne babalarla bu yol yarılanmış oluyor. Öyle ki yolun ilk yarısında yaş sendromlarıyla başlayan bu sancılı süreç, ergenliğe kadar devam eder. Ergen sendromları ya da ataklı süreçleri de kendi içinde ayrı değerlendirilmesi lazım gelen bir dönemi işaret eder. Farkındalık kuşkusuz ki bize büyük bir kolaylık sağlayacaktır. Peki bizler bu farkındalığı nasıl oluşturabiliriz?

• Kontrolsüz öfke nöbetleri,

• Tekrara giren olumsuz davranışlar,

• Daha çok zıt ve negatif çatışmalar,

• İhtiyaç dışı istekler (para, alışveriş vb.)

Liste giderek artar...

Bu evrelerde ailenin çocuk üzerindeki dinamiği ve etkisi (babanın otokontrolü, annenin gereken dozdaki sevgisi, koşulsuzluğu) büyük bir rol oynuyor. Buna ek olarak yine çocuk üzerindeki farkındalığın seviyesi yine çok mühimdir. Örneğin; 'çocuğumun neye ihtiyacı var?, 'Varsa ne seviyede? Acil mi yoksa bir süre daha bekleyebilir mi?' gibi opsiyonlar değerlendirilmeli.

Ve ebeveyn olarak, iletişime ve değişime ne kadar açık olursanız çocukların hizasını yakalamak o kadar kolaylaşır. En basit örnekle ve klasikleşen doğruda, çocukla kurulan iletişim her zaman göz hizasında olmalıdır. Gerektiği noktada boy olarak da aynı hizayı yakalayabiliriz. Bu iletişim için atılan ilk ve en büyük hamle olmuş olacaktır.

Tüm bunları toparlayarak şu bilince varabiliriz; biz değişime açıksak onlar için gereken ilk aşamayı geçmiş oluruz. O halde ilk hedefimiz kendimizi daha esnek hale getirebilmekte.

Sevgiyle ve değişimle kalın...